Vendbanimet ushtarake ekzistuan në Rusi në gjysmën e parë të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Ato konsiderohen se janë ide e Konti Arakçevit. Kjo ishte një mënyrë e veçantë për organizimin e ushtrisë së rregullt, kur personeli ushtarak duhej të ndërthurte shërbimin e ushtrisë me bujqësinë dhe punën tjetër prodhuese.
Udhëzimet
Hapi 1
Nga mesi i mbretërimit të Aleksandrit I, ishte nevoja për të reformuar ushtrinë ruse. Formimi i ushtrisë në bazë të grupeve të rekrutimit është vjetëruar. Në të njëjtën kohë, thesari nuk mund të rrisë fondet për njësitë e punësuara. Perandorit i duheshin ushtarë që dinin zanatin e luftës dhe që mund të mblidheshin shpejt në kohën e duhur. Por në kohë paqeje, këta ushtarë duhej të siguronin vetë. Kjo ishte ideja kryesore e sistemit të vendosjes ushtarake. Supozohej se do të kishte fonde falas që mund të përdoreshin për të liruar fshatarët pa paragjykuar interesat e pronarëve.
Hapi 2
I pari që u shfaq ishte një vendbanim në provincën Mogilev, ku ishte vendosur regjimenti i mushkonjave Yeletsky. Popullata lokale duhej të lirojë shtëpitë e tyre për ushtrinë dhe të zhvendoset në provinca të tjera, kryesisht në jug të vendit. Por ideja nuk u zbatua. Krijimi i vendbanimit filloi në 1810 dhe dy vjet më vonë filloi lufta me Napoleonin.
Hapi 3
Krijimi aktiv i vendbanimeve ushtarake filloi vetëm në 1825, gjatë sundimit të Nicholas I. Vendbanimet u shfaqën në vendet e vendosjes së përhershme të njësive ushtarake, kryesisht në tokat shtetërore. Njësitë e këmbësorisë ishin të vendosura në veri dhe perëndim të vendit, njësitë e kalorësisë në provincat jugore.
Hapi 4
Përparësia e sistemit të ri të organizimit ishte se gradat e ulëta të ushtrisë mund të jetonin me familjet e tyre, të mësonin fëmijët në shkolla që ishin të hapura posaçërisht për këtë dhe të studionin shkenca ushtarake. Ushtarët e pamartuar u lejuan të martoheshin me gra fshatare nga pasuritë në pronësi të thesarit, ndërsa shteti ndau një shumë mjaft të madhe për krijimin e një ekonomie. Nuk duhet të ketë pronë private brenda kufijve të vendbanimeve. Tokat u blenë nga pronarët.
Hapi 5
Sistemi i vendbanimeve ushtarake kishte një strukturë të qartë. Shefi kryesor ishte Konti A. A. Arakcheev. Nën të, u krijua selia e vendbanimeve ushtarake dhe u krijua një komitet ekonomik për menaxhimin e ekonomisë. Në terren, shtabet e divizionit ishin në krye të vendbanimeve ushtarake. Vendbanimi në vetvete përbëhej nga disa dhjetëra shtëpi identike. Shtëpitë ishin vendosur në një rresht. Në secilën shtëpi jetonin katër familje. Dy familje zunë gjysmën e shtëpisë, ata kishin një shtëpi të përbashkët. Familja e nënoficerit zinte gjysmën e shtëpisë. Në vendbanim ishte një shesh ku kishte një kishëz, një shkollë për fëmijët e ushtarëve (kantonistët), dhomat e rojeve dhe rojet. Aty ishte vendosur edhe zjarrfikësja. Punëtoritë ishin të vendosura afër sheshit. Në anën e kundërt të rrugës së vetme kishte një bulevard, në të cilin kalohej vetëm. Kishte ndërtesa ndërtimore pranë shtëpive.
Hapi 6
Jeta në vendbanimet ushtarake ishte e rregulluar në mënyrë rigoroze. Edhe sendet shtëpiake rregulloheshin me rregulla. Shkelja më e vogël dënohej me ndëshkim fizik. Fshatarët ishin vazhdimisht nën mbikëqyrjen e eprorëve të tyre, përfshirë edhe gjatë punës dhe pushimit. Shërbimi i ushtarit jo vetëm që ishte i vështirë, por edhe i oficerit. Nga oficerët kërkohej jo vetëm njohuri e shkencës ushtarake, por edhe aftësia për të menaxhuar bujqësinë.
Hapi 7
Në vendbanimet ushtarake, trazirat shpërthyen disa herë. Kjo formë e organizimit të ushtrisë doli të ishte joefektive, gjë që u manifestua në mes të shekullit të kaluar. PO. Stolypin, i cili inspektoi provincat jugore menjëherë pas Luftës së Krimesë, raportoi se ekonomia e vendbanimeve kishte rënë plotësisht në prishje. Kritikoi vendbanimet dhe ushtrinë që po rindërtonin ushtrinë.
